Metin Aybey - KERVAN: “ÇOOOOK ŞÜKÜR”

Alışkanlığımızdır. Birisi halimizi sorsa hemen “çok şükür”ü patlatırız. Ne var ne yok diye soran olsa, yine şükürleri sıralarız. Aslında neye şükrettiğimizi biz de bilmeyiz ama, dedim ya alışkanlık işte.

Bugün için sözün kısası ekmeğe muhtacız ama yine de şükretmekten geri durmayız. Şekerden tuza, akaryakıttan elektriğe, doğalgaza, domatese, bibere. Kısacası her şeye aralıksız zamların sürdüğü bir ülkede yaşıyoruz ve hala şükretmekle meşgulüz.

Kirada oturan asgari ücretli veya emekli

işçi kısacası hemen herkese nasılsın denildiğinde alınan cevap ta aynı. Çük şükür.

File dolmuyor ama karnımız şükürlerle dolu

Mesela bazı ilanları görüyoruz. 10 bin 12.500 TL. gibi aylık taksitlerle ev verilecekmiş. Ama 17 bin tl, alan asgari ücretli, 12 bin 500 TL. maaşlı emekli nasıl alacak bu evi, bu sorunun cevabını da dünyanın en üstün muhasebecileri bile cevap veremiyor.

Peki, neye şükrediyoruz?

Ekmeğe muhtaç hale geldiğimize mi?

Günlük gelen zamlara mı?

Çocuğunun istediği simiti bile alamayan babanın ızdırap dolu geçen günlerine mi?

Çöpten ekmek ve atık toplayan zavallılara mı?

Karpuzu çeyrek almaya zorlanan kesime mi?

Kısacası kime ve neye şükrediyoruz ben bir türlü işin içinden çıkamadım. Eğer sizler çıkıyorsanız bana da söyleyebilir misiniz?...